Morgen. 10 februari, had onze verjaardag moeten zijn. Al voor het vierde jaar op rij, worstel ik met deze dag. Mensen vinden dat ik “mijn” verjaardag moet vieren (voor de kids) en zeggen goed bedoeld dat het ook mijn dag is die gevierd mag worden. Er zit vast een kern van waarheid in, maar zo werkt tweelingverlies gewoon niet. Ik vier 364 dagen per jaar het leven, maar ik weiger om onze verjaardag “alleen” te vieren. Of zou jij je trouwdag wel vieren als je wederhelft er niet meer is?

En hoe goed bedoeld de felicitaties ook zijn, het zorgt iedere felicitatie weer een bak energie om de woorden te verwerken (en hey die energie heb ik dit jaar een beetje meer nodig dan ooit). Heb je toch een drang om mij te feliciteren? Doneer dan een euro (of meer ?) over naar STOP hersentumoren. Daar krijgen wij dan wel weer energie van ?.